ေပါက္ကရ ေကာက္စားသည့္ စိန္တံုးႀကီး ။

စိန္တံုးႀကီးမ်ား အေၾကာင္းလည္း ႏွစ္သက္ၾကသည္ ၾကား၍ ဝမ္းသာရသည္။ အရင္ `ဒါစိုးရိမ္စရာလား´ ေတာ့ ရတာသိုက္ အုပ္စုက လံုးခ်င္းစီစဥ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ ခရီးေရာက္ေနၿပီ ဆိုပဲ။ စိန္တံုးႀကီးလည္း ဆက္ထုတ္မည္တဲ့။ ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ ေအးေအးေဆးေဆး ခပ္ရွည္ရွည္ေလး ေရးပါရေစဦးဟု ေျပာထားသည္။

အမွန္ကေတာ့ ေဒါက္တာရဲလည္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါ။ မႏၱေလးေရာက္လာတာ တစ္လေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ သည္က ဘြဲ႔လြန္သင္ၾကားေရး ကိစၥေတြမ်ားတြင္ ရင္ၫြန္႔ေလာက္ နစ္ေနၿပီ။ စာသင္တာက တစ္သက္လံုး ဝါသနာပါခဲ့၊ စာသင္ေကာင္းပါသည္ ဆိုသည့္ နာမည္လည္း ရခဲ့ေပမယ့္ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းသား စာသင္သလုိ ဖုတ္ဖက္ခါထသြားၿပီး သင္လို႔မရ။ စာဖတ္ရသည္။ အင္တာနက္လည္း ဝင္ရသည္။ မွတ္စု ထုတ္ရသည္။ မ်က္မွန္ပါဝါ ျပန္တက္ေလာက္ေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ထိုင္ရသည္။ သည္ေတာ့ စာေရးဖို႔ အခ်ိန္က နည္းလာသည္။ `လကၤာရည္ေက်ာ္´ ကိုလည္း ဒီနည္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲကပဲ ဖဲ့ေပးရေသးသည္။ ဝထၳဳတိုေတြက စိတ္ပါမွ ေကာက္ေရးလိုု႔ ျဖစ္သည္။ (ဒါေတာင္ စိတ္က အၿမဲပါေန တာပါပဲ။) Family က ဒုတိယေျမာက္ အခန္းဆက္ဝထၳဳရွည္ `ေဒါက္တာေရႊေသြး ႏွင့္ မပန္းဝတ္မႈန္´ ကို ပန္းခ်ီဆရာ မီေအာင္၊ တစ္လ မျပတ္သြားရေအာင္ အမီေရးရသည္။ ေဒါက္တာရဲကေတာ့ အခန္းဆက္ လစဥ္ေဆာင္းပါး ယူထားမိတာက မဂၢဇင္းေလးေစာင္၊ အပတ္စဥ္ ေခါင္းညိတ္မိတာက ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ဆိုေတာ့ အျမဲေလာတာ ခံေနရေတာ့သည္။

ဆရာဝန္ အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ ဆံုတိုင္း ေမးေနက် စကားက `ခင္ဗ်ား ဘယ္အခ်ိန္ စာသြားေရးလဲ´ ဟူ၏။
ေဒါက္တာရဲ အဲဒါေၾကာင့္ ေဂါက္မရိုက္ေတာ့တာပါ။ ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္၏ `ကၽြန္ေတာ္ ေဒါက္တာ ေဂါ့လဖာ´ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုေတာ့ ႏွစ္သက္စြာ မွန္မွန္ ေစာင့္ဖတ္သည္။ (ရယ္ရတာကိုး)။ သူ႔ဘဝက ေပ်ာ္စရာႀကီးဟု အားက်သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝႏွင့္ကိုယ္ ေပ်ာ္စရာ recreation ေတြကို အခ်ိန္သတ္သတ္ မေပးႏိုင္သျဖင့္ စာေရးတာကိုပဲ recreation အျဖစ္ သေဘာထာရသည္။အေပ်ာ္ႏွင့္ေရးေတာ့ စာေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ဒါကိုပဲ `သည္စတိုင္´ ကို သေဘာက်သည္ ေျပာၾကမွ ေတာ္ပါေသးရဲ့ဟု `ဟင္း´ ခ်ရသည္။ အရင္လက ျပႆနာရွာသည့္ စိန္တံုးႀကီးမ်ား အေၾကာင္း ေရးခဲ့ေတာ့ သည္လ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေအာင္ `ေပါက္ကရလုပ္သည့္ စိန္တံုးႀကီးမ်ားအေၾကာင္း´ ေရးပါရေစ။

ယခင္လက ေဆာင္းပါးေတြ မဖတ္ဖူးသူေတြ အတြက္ကေတာ့ စိန္တံုးႀကီးဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ ပါေမာကၡ ဦးေဖသက္ခင္ (ဌာနမႈး၊ ကေလးက်န္းမာေရး ပညာဌာန၊ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္)က သူ႔သား(ယခု ေဆးေက်ာင္းသား) အသက္ တစ္ႏွစ္မွ သံုးႏွစ္အရြယ္တုန္းက ေနာက္မွ တစ္ခ်ိန္လံုး လိုက္ဆြဲေနရသျဖင့္ `လက္လက္ထ´ ေနသည္ဆိုုေသာစကားကို ကိုယ့္ကေလးအား မေျပာရက္သျဖင့္`စိန္တံုးႀကီး´ဟု တင္စားေခၚေဝၚရာက ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက်ၿပီး အသက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ တေတာက္ေတာက္ ေျပးသည့္ အရြယ္မွစ၍ ေက်ာင္း၊ မူႀကိဳမတက္ခင္ အရြယ္အထိ ကေလးမ်ားကို ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္တာပါ။ အဂၤလိပ္ ေဝါဟာရမွာေတာ့ Toddler ဆိုတာရွိၿပီး ျမန္မာစကားလံုး သတ္သတ္ရွာ မေတြ႕ေသးလို႔ပါ။

ေပါက္ကရ ေကာက္စားသည့္ စိန္တံုးႀကီး
အသက္ ၆ လ အရြယ္မွစ၍ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္အထိ ဘယ္ပစၥည္း ဘယ္အရာဝထၳဳကိုမဆို ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ထည့္သည့္ နည္းျဖင့္သာ စူးစမ္း ေလ့လာတတ္သည့္ ကေလး တစ္ေယာက္ကို စားစရာမဟုတ္တာ ပါးစပ္ထဲကိုထည့္၍ ဘယ္သူမွ အံ့ၾသ စိတ္ပူၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ အသက္ သံုးႏွစ္သားေလး တစ္ေယာက္က ေခါက္ထားသည့္ ေကာ္ေဇာ၊ လြင့္ပစ္ထားသည့္ စကၠဴလံုး အစရွိသည္တို႔ကို ကိုက္ဝါးေနလၽွင္ေတာ့ ကိုယ့္ကေလး စိတ္မ်ား ေဖာက္ျပန္သြားၿပီလား ဟုဆိုကာ စိတ္ပူၾကမည္ အမွန္ပင္။

အႏၱရာယ္ရွိလားဟု ေမးရင္ေတာ့ သူ ေကာက္ဝါးသည့္ ပစၥည္းေပၚ မူတည္ပါသည္ဟု ေျပာရမည္ပင္။ ေကာက္ဝါးသည့္ အရာက လည္ေခ်ာင္းထဲဝင္လွ်င္ တစ္ဆို႔ေနတတ္သည့္ ျပႆနာအေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ ၿပီးၿပီ။ စိန္တံုးႀကီးတစ္တံုး ကိုယ့္အိမ္မွာ ရွိေနလွ်င္ စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္ စစ္ျပင္ဆင္ ေနသည္ကို လွည့္လည္ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးသလို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးၿပီး ကေလးအတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားရမည္ဟုကၽြန္ေတာ္ေရးဖူးပါသည္။

သည္တစ္ေခါက္ ေဆြးေႏြးခ်င္သည္က ဘာလို႔ သူတို႔အဲဒီလို လုပ္ၾကသလဲ ဆိုတာပါ။ ဒါ… စိတ္ေရာဂါမဟုတ္ပါ။ ဘာသတၱဝါမွ ဝင္စားလို႔လည္း မဟုတ္ပါ။ သူ႔အရြယ္ႏွင့္သူ ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးပါ။ ကေလးတိုင္း မဟုတ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕လုပ္တတ္ပါသည္။

သူတို႔စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု တင္းက်ပ္လာသည့္အခါ၊ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားလြန္းေနသျဖင့္ သူတို႔စိုးရြံ႕လာသည့္အခါ သူတို႔ စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ပါးစပ္ႏွင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာမျပတတ္သည့္ အရြယ္မို႔ ဟန္ပန္အမူအရာႏွင့္ ျပၾကတာပါ။

ေဒါ့ဖ္ဘယ္ရီ အမည္ရွိ ပုဂၢိဳလ္က `လူဟာ တစ္သက္မွာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳ ႏုိင္ပါတယ္။ မျပည့္ဝတာ၊ မရင့္က်က္တာကေတာ့ တစ္သက္လံုးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္တာပါပဲ´ ဟု ေျပာဖူးပါသည္။ လူႀကီးေတြ ခဲတံ ကိုက္ေနတတ္တာ ျမင္ဖူးပါသလား။ ေက်ာင္းေနသည့္အရြယ္၊ ကေလး ခပ္ႀကီးႀကီးေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လိမ္လိမ္ဆြဲေနတာ ျမင္ဖူးပါသလား။ အဲဒါေတြက စိတ္တင္းက်ပ္လို႔ လုပ္ေနၾကတာပါ။ ေက်ာင္းမေနေသးတဲ့ အရြယ္ကေလးက ေကာ္ေဇာႀကီး ကိုက္ဝါးေနတာ အဲဒါေတြနဲ႔ သေဘာခ်င္း အတူတူပါပဲ။ ရွားရွားပါးပါး သံဓာတ္ ခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ ကေလး တစ္ခ်ိဳ႕လည္း လုပ္တတ္ပါသည္။

ေခါင္းကို တစ္ခုခုႏွင့္ ေဆာင့္ေဆာင့္ပစ္တတ္သည့္ စိန္တံုးႀကီး ဒါလည္း ပံုမွန္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အသက္ ၆ လခန္႔က စတတ္ပါသည္။ ၂ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ကေလးတို႔က ကိုယ္ကို လႈပ္စိလႈပ္စိ လုပ္ေနတတ္ၿပီး ၆ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ကေလးတို႔က ေခါင္းကို ေဆာင့္ေဆာင့္ပစ္တတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ တကယ္ ထိခိုက္ နစ္နာသြားေအာင္၊ ဥပမာ ေခါင္းထဲက ဦးေႏွာက္ကို ထိခိုက္သြားေလာက္ေအာင္ သူတို႔ မေဆာင့္တတ္ၾကပါ။ အဲသေလာက္ ျပင္းထန္ေအာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ေနတတ္သည့္ ကေလးဆိုလွ်င္ ပံုမွန္မဟုတ္ပါ။ ကေလးစိတ္ပညာရွင္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရပါမည္။ က်န္ကေလးေတြကေတာ့ မူႀကိဳတတ္သည့္ အရြယ္ေလာက္တြင္ သူ႔ဟာသူ ေပ်ာက္သြားၾကပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္လႈပ္စိစိ လုပ္တတ္ၾကသည့္ ကေလးမ်ားကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ခါစ သို႔မဟုတ္ ႏုိးခါစတြင္ လုပ္တတ္ပါသည္။ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ သီခ်င္း ၾကားလွ်င္လည္း လႈပ္ေကာင္းလႈပ္ပါ လိမ့္မည္။ အသက္ႀကီးလွ်င္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သံုးႏွစ္ခန္႔ ေရာက္လွ်င္ ၿငိမ္သြားတတ္ပါသည္။ သီခ်င္းႏွင့္ လႈပ္တာကေတာ့၊ အင္း…သိၾကတဲ့အတိုင္း…။

လက္သည္းကိုက္သည့္ စိန္တံုးႀကီး
ဘာ…စိန္တံုးႀကီးအေမ ကေရာ ကိုက္သတဲ့လား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေဒါက္တာရဲလည္း မကယ္ႏိုင္ပါ။ အစတည္းက ဒီလက္သည္းက ဘာလုိ႔ ထားရေသးသလဲ။ ေဒါက္တာရဲကေတာ့ ကေလးအေမေတြ လက္သည္းရွည္ အလွေမြးတာေတြ ေတြ႔တိုင္း (လွလွပပ) ဆူသည့္သူပါ။

လက္သည္းေအာက္က မျမင္ရေသာ ေၾကး(ဂ်ီး)ေတြထဲမွာ သန္းဥေတြ၊ ဝမ္းေလွ်ာေရာဂါပိုးေတြ ရွိေနႏိုင္တာ မေၾကာက္ဘူး၊ မရြံ႕ဘူးထား…။ ျခစ္မိမွာ၊ ရွမိမွာေတာ့ ေၾကာက္သင့္ပါသည္။ HIV ေရာဂါပိုး၊ အသည္းေရာင္ ဘီ၊ စီ အစရွိေသာ ပိုးမ်ား မိမိ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မိမိ ကေလး၏ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အၿမဲရွိေနတတ္ပါသည္။

ျခစ္ရာ၊ ရွရာ၊ အစင္းေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ရာမွ မရွိေသာ အေရျပားသည္ အားအကိုးရဆံုး ခံတပ္ႀကီးပါ။ မ်က္စိ၊ ႏွာေခါင္းေနရာမ်ားရွိ အသားႏုမ်ားေပၚသို႔ ထိုပိုးမ်ား ထိေတြ႔ပါက ခႏၶာကိုယ္ထဲ ဝင္သြားႏိုင္ပါသည္။ အေရျပားေပၚ ထိေတြ႔ခ်ိန္တြင္ အေရျပားမွာ ျခစ္ရာ၊ ရွရာေလးမ်ား ရွိေနပါကလည္း ဝင္သြားႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ့္လက္သည္းက ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္း အျပင္ ကၽြံထြက္ေနသူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေရာ၊ ကိုယ့္ကေလးႏွင့္ ကုိယ့္ေယာက္်ားကိုပါ ျခစ္မိ၊ ရွမိ လုံးဝ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ဘယ္လိုလုပ္ အာမခံႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကံမေကာင္းလွ်င္ အေမ့ေပါင္ေပၚမွာ ငိုေနေသာ ကေလးကို လုစမ္းရင္းက ကေလးအထူးကု ဆရာဝန္လည္း အေမ့လက္သည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွဖူးပါတယ္။

ထားပါေတာ့ေလ…။ လက္သည္းရွည္ ဆန္႔က်င္ေရးသမား ဆိုေတာ့ ၾကံဳတိုင္းေရးမိတာပါ။

ကေလးေတြ လက္သည္း ကိုက္တာကေတာ့ သူတို႔ စိတ္ေလးေတြ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနလွ်င္ ကိုက္တတ္ပါသည္။ ထိပ္လန္႔ေနလွ်င္လည္း ကိုက္တတ္ပါသည္။ ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႔ေနလွ်င္လည္း လုပ္တတ္ပါသည္။ အဲဒါေတြ ျဖစ္ေနလွ်က္ႏွင့္ ေတြ႔ကရာ ေကာက္ဝါးတာႏွင့္ ေခါင္းကို တစ္ခုခုႏွင့္ မေဆာင့္တတ္တာကေတာ့ ေက်းဇူးတင္စရာ။

ေပ်ာက္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီနည္းလမ္းေတြထဲက တစ္ခုခုႏွင့္ စမ္းၾကည့္ပါ။

(၁) လက္သည္းကိုက္တာထက္ ေဘးကင္းသည့္ လုပ္စရာ တစ္ခုခုေပးထားပါ။ ဥပမာ ညႇစ္လိုက္လွ်င္ တကြိကိြျမည္သည့္ ရာဘာေဘာလံုးေပးထားတာမ်ိဳး။
(၂) လက္သည္း ကိုက္မိမည္ ၾကံတိုင္း တစ္ကေန တစ္ဆယ္ထိ ေရတြက္ခိုင္းပါ။
(၃) လက္သည္း ကိုက္မည္ဆိုလွ်င္ သူ႔အခန္းေလးထဲမွာပဲသူ သြားေနေစၿပီး ေပးကိုက္တာမ်ိဳး စမ္းၾကည့္ပါ။
(၄) လက္သည္းကို လွလွေလး ဆိုးထားေပးပါ။ (မိန္းကေလးမ်ား အတြက္ပါ။ ဆရာက လက္သည္းရွည္ မွေပးမထားဘဲ…ဟု ၾကံဳတုန္း ဆင္ေျခမတတ္ပါႏွင့္။ လက္သည္းက မရွည္လည္းဆိုးလို႔ ရပါသည္။ အသက္ ၄ဝေက်ာ္ ေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္၏ ယူဆခ်က္ကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ခ်င္ပါသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကေလးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္သည္းေလး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ထားရံုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပါလစ္တင္တင္၊ ေဆးဆိုးဆိုး၊ ပန္းေဖာ္ေဖာ္ လွသည္ဟု ထင္တတ္ၾကပါသည္။ ရွည္စရာ မလိုပါ။)

လက္မ စုပ္သည့္ ကေလး
ဒါက အခက္ဆံုး ျပႆနာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ေဒါက္တာ ေအရီဘေရာင္းကေတာ့ လက္မစုပ္သည့္ ျပႆနာကို လက္မရွိေနသေရြ႕ မလုပ္ေအာင္လုပ္သည့္နည္း မရွိဟု ဆိုသည္။ လက္မစုပ္ေတာ့ လက္သည္းၾကားက ပိုးမႊားေတြစုပ္သည့္ ျပႆနာကလည္း ရွိေနမည္ပင္။ သို႔ေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္တာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မတတ္ႏုိင္တာပဲ။ သတင္းေကာင္းကေတာ့ သူငယ္တန္း စတတ္ခ်ိန္ေလာက္တြင္ သည္အက်င့္ အလုိလို ေပ်ာက္သြားတတ္ပါသည္။

စိန္တံုးႀကီးဆိုသည့္ နာမည္ကိုက လက္လက္ထေနလို႔ ေပးတာပါ။ သည္ေတာ့ စိန္တံုးႀကီးေတြ ေပါက္ကရ လုပ္သမွ်သာ ေရးရလွ်င္ သည္တစ္လႏွင့္ေတာ့ မၿပီးႏိုင္။

ယခင္လက ေရးသလုိပင္ ကိုရီးယားမင္းသား၊ မင္းသမီးအေၾကာင္းတို႔၊ အလွအပေရးရာတို႔ ေနရာေပးရ ဦးမည္။ လကၤာရည္ေက်ာ္ကေတာ့ ယခင္လက ပါၿပီးၿပီမို႔ ဒီဇင္ဘာက်မွ ေနရာေပးရမည္ ၾကားသည္။

ဒီတစ္လေတာ့ နားပါရေစဦး။ ေရွ႕လက်မွ သည့္ထက္ ထူးဆန္းတာေလးေတြ ေရးပါဦးမည္။ စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ မိဘမ်ားက ေရးေစခ်င္တာ ရိွရင္လည္း Perfect က တဆင့္ ေတာင္းဆို ႏိုင္ပါသည္။

စိန္တံုးႀကီးမ်ား ဘဝ လွပၾကပါေစ။

ေဒါက္တာရဲ (ကေလးအထူးကု ဆရာဝန္)

Credit To : perfectmagazine

Posted in: Dr.ရဲၿမင့္ေက်ာ္ ။